W sobotę 14 lutego przed południem 20 nowych kardynałów przyjmie z rąk papieża Franciszka insygnia ich godności. Obrzęd kreowania, czyli mianowania nowych kardynałów, miał niemal od początku istnienia Kolegium Kardynalskiego uroczystą oprawę, choć zmieniał się w ciągu wieków.

Największe zmiany wprowadził w 1969 – po Soborze Watykańskim II – Paweł VI, starając się nadać skromniejszy i prostszy charakter tej ceremonii. Dalsze zmiany wprowadził Jan Paweł II, a zwłaszcza Benedykt XVI, który z okazji konsystorza 18 lutego 2012 zarządził „wyprowadzenie” kreacji kardynałów poza liturgię i zwrócenie większej uwagi na elementy modlitwy i refleksji duchowej.

O uroczystości nadania najwyższej godności kardynalskiej przez papieża Franciszka specjalnie dla Radia Deon Chicago mówi Beata Zajączkowska z Watykanu

[soundcloud url=”https://soundcloud.com/radio-deon/x-11-beata-zajaczkowska-z-watykanu” comments=”true” auto_play=”false” color=”ff7700″ width=”100%” height=”81″]

Na wejście uczestników uroczystości chór śpiewa pieśń „Tu es Petrus”, po czym Ojciec Święty, ubrany w tzw. strój chórowy (czyli nie liturgiczny): mucet i stułę, odmówiwszy krótką modlitwę u stóp Konfesji św. Piotra, rozpoczyna obrzęd znakiem krzyża. Następnie pierwszy na liście kardynał-nominat – w tym wypadku Dominique Mamberti – w imieniu pozostałych wypowiada słowa homagium (hołdu) pod adresem papieża, wyrażając mu przy tym wdzięczność za mianowanie nowych kardynałów. Ojciec Święty odmawia głośno modlitwę, po czym zostanie odczytany fragment Pisma Świętego (wiadomo, że będzie to Hymn o miłości z 1. Listu św. Pawła do Koryntian [12, 31-13, 13]). Po chwili ciszy, przeznaczonej na osobiste przemyślenia, rozpocznie się właściwy obrzęd.

Na konsystorzu 14 lutego papież Franciszek włączy w skład Kolegium Kardynalskiego 20 nowych członków. Pochodzą oni z 18 krajów świata i reprezentują wszystkie kontynenty. Tym samym Kolegium to liczyć będzie 227 purpuratów, z których 125 będzie poniżej 80. roku życia, zachowując tym samym prawo wyboru papieża, a 102 ten wiek przekroczyło. Wśród nominowanych nie ma Polaka ani Amerykanina.

[soundcloud url=”https://soundcloud.com/radio-deon/x-3-beata-zajaczkowska-z-watykanu” comments=”true” auto_play=”false” color=”ff7700″ width=”100%” height=”81″]

Podczas głównej uroczystości papież odmawia krótką modlitwę, po czym odczytuje kolejno imiona i nazwiska nowych purpuratów, zaznaczając przy tym, do której kategorii (prezbiterów bądź diakonów; kardynałowie-biskupi stają się nimi, przechodząc – według określonego porządku – z kategorii prezbiterów i są to wyłącznie purpuraci kurialni) każdy z nich zostaje włączony. Nowo mianowani składają Wyznanie Wiary oraz ślubują wierność i posłuszeństwo Kościołowi i papieżowi, po czym podchodzą po kolei do Ojca Świętego i na klęcząco przyjmują od niego pierścień, piuskę i biret w kolorze czerwonym (purpurowym) a także bullę nominacyjną z podaniem tytułu przyznanego każdemu z nich kościoła rzymskiego lub diakonii. Na zakończenie tej części wymieniają znak pokoju z papieżem i z pozostałymi obecnymi tam kardynałami. Uroczystość zakończy się wspólnym odśpiewaniem (po łacinie) Modlitwy Pańskiej.

Na zwołanym konsystorzu w Watykanie papież rozmawia z kardynałami na temat reformy Kurii Rzymskiej. Funkcjonowanie Kurii Rzymskiej w perspektywie planowanych reform to główny temat obradującego w Watykanie Kolegium Kardynalskiego. O jego pracach poinformował dziennikarzy rzecznik Stolicy Apostolskiej, ks. Federico Lombardi SJ. Dodał, że nowej auli synodalnej zgromadziło się 165 purpuratów.

[soundcloud url=”https://soundcloud.com/radio-deon/x-2-beata-zajaczkowska-z-watykanu” comments=”true” auto_play=”false” color=”ff7700″ width=”100%” height=”81″]

Galeria Zdjęć

[soundcloud url=”https://soundcloud.com/radio-deon/x-4-beata-zajaczkowska-z-watykanu” comments=”true” auto_play=”false” color=”ff7700″ width=”100%” height=”81″]

Dopełnieniem jutrzejszej ceremonii będzie uroczysta Msza św. w bazylice św. Piotra w niedzielę 15 bm., koncelebrowana pod przewodnictwem papieża przez nowych i „starych” purpuratów jako dziękczynienie Panu za dar nowych kardynałów dla Kościoła. Na początku liturgii pierwszy z nowych kardynałów skieruje do w imieniu swych pozostałych kolegów podziękowanie za nominacje.

Czerwień jest oznaką godności kardynalskiej i symbolizuje życie całkowicie oddane w służbę Kościołowi aż do przelewu krwi, jeśli zajdzie taka potrzeba. A otrzymany tytuł lub diakonia kościelna w Wiecznym Mieście ma podkreślać rzymskie korzenie instytucji kardynalatu i związków kardynałów z tym miejscem. Nie dotyczy to kardynałów-patriarchów katolickich Kościołów wschodnich, którzy nie otrzymują kościołów rzymskich, lecz pozostają przy swych tytułach patriarszych.

Konsystorz z roku 1946
[youtube id=”fzM1En0501E” width=”620″ height=”360″]

Czerwień, oznaczająca męczeństwo, nie zawsze jest tylko symbolem. W XX wieku trzech kardynałów przypłaciło życiem swe posługiwanie dla Kościoła: arcybiskup Saragossy Juan Soldevilla y Romero zginął tamże 4 VI 1923 jako ofiara zamieszek o podłożu społecznym, Emile Biayenda z Brazzaville w Kongu został zamordowany w 23 III 1977 w tym mieście w wyniku walk plemiennych a Juana Posadasa Ocampo z Guadalajary zastrzelili 24 V 1993 r. na lotnisku w stolicy Meksyku członkowie mafii narkotykowej, których ostro potępiał.

W chwili ogłoszenia przez Franciszka 4 stycznia 2015 nazwisk 20 nowych purpuratów Kolegium Kardynalskie liczyło 208 członków, przy czym 98 z nich miało powyżej 80 lat, nie mogli więc brać udziału w konklawe. W gronie tym było 2 purpuratów mianowanych przez Pawła VI, 73 – przez Jana Pawła II, 20 – przez Benedykta XVI i 3 przez Franciszka; a wśród 110 purpuratów, mających prawa wyborcze, 34 powołał do Kolegium Papież-Polak, 60 – jego następca i 16 – Franciszek. Oceniając według innego kryterium było 6 kardynałów-biskupów, 3 kardynałów-patriarchów, 160 kardynałów-prezbiterów i 39 kardynałów-diakonów. Po śmierci 10 lutego kard. Karla Beckera Kościół będzie miał 227 purpuratów: 125 elektorów i 102 powyżej 80. roku życia.

Nowymi kardynałami będą:

1. Abp Dominique Mamberti, prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (Kuria Rzymska, Francja),

2. Abp Manuel José Macário do Nascimento Clemente, patriarcha Lizbony (Portugalia),

3. Abp Berhaneyesus Demerew Souraphiel CM, arcybiskup Addis Abeby (Etiopia),

4. Abp John Atcherley Dew, arcybiskup Wellingtonu (Nowa Zelandia),

5. Abp Edoardo Menichelli, arcybiskup Ankony-Osimo (Włochy),

6. Abp Pierre Nguyên Văn Nhon, arcybiskup Hanoi (Wietnam),

7. Abp Alberto Suárez Inda, arcybiskup Morelii (Meksyk),

8. Abp Charles Maung Bo SDB, arcybiskup Yangonu (Mjanma),

9. Abp Francis Xavier Kriengsak Kovithavanij, arcybiskup Bangkoku (Tajlandia),

10. Abp Francesco Montenegro, arcybiskup Agrigento (Włochy),

11. Abp Daniel Fernando Sturla Berhouet SDB, arcybiskup Montevideo (Urugwaj),

12. Abp Ricardo Blázquez Pérez, arcybiskup Valladolid (Hiszpania),

13. Bp José Luis Lacunza Maestrojuán OAR, biskup David (Panama),

14. Bp Arlindo Gomes Furtado, biskup Santiago de Cabo Verde (Wyspy Zielonego Przylądka),

15. Bp Soane Patita Paini Mafi, biskup Tonga (Wyspy Tonga).

Do Kolegium Kardynalskiego papież włączył także pięciu arcybiskupów i biskupów – seniorów, którzy ukończyli już 80 lat i nie będą mogli brać udziału w ewentualnym konklawe. Wyróżnili się oni „miłością pasterską w służbie Stolicy Apostolskiej i Kościoła”. Są to:

16. Abp José de Jesús Pimiento Rodríguez, arcybiskup-senior Manizales (Kolumbia),

17. Abp Luigi De Magistris, emerytowany propenitencjarz większy (Kuria Rzymska, Włochy),

18. Abp Karl-Joseph Rauber, nuncjusz apostolski (Kuria Rzymska, Niemcy),

19. Abp Luis Héctor Villalba, emerytowany arcybiskup-senior Tucumán (Argentyna),

20. Bp Júlio Duarte Langa, biskup-senior Xai-Xai (Mozambik).

Oto biogramy nowych purpuratów:

1. Abp Dominique Mamberti – prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, Francja

Urodził się 7 marca 1952 w rodzinie francuskich urzędników kolonialnych w marokańskim Marakeszu. Po powrocie rodziny do Francji wstąpił do seminarium duchownego i 20 września 1981 przyjął święcenia kapłańskie, po czym pracował na terenie diecezji Ajaccio na Korsyce, do której został inkardynowany. Ma za sobą studia z prawa kanonicznego i cywilnego.

1 marca 1986 wstąpił do służby dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej, pracując następnie w przedstawicielstwach papieskich w Algierii, Chile, w Stałej Misji przy ONZ w Nowym Jorku i w Libanie. Po powrocie do Watykanu pracował w Sekcji Sekretariatu Stanu ds. stosunków z państwami. 18 maja 2002 Jan Paweł II mianował go nuncjuszem apostolskim w Sudanie i delegatem apostolskim w Somalii, wynosząc go jednocześnie do godności arcybiskupa tytularnego. Sakrę biskupią przyjął 3 lipca tegoż roku z rąk ówczesnego sekretarza stanu kard. Angelo Sodano. 19 lutego 2004 papież mianował go także nuncjuszem apostolskim w Erytrei.

15 września 2006 Benedykt XVI powołał go na sekretarza w Sekretariacie Stanu ds. stosunków z państwami (czyli na szefa dyplomacji watykańskiej). 8 listopada 2014 Franciszek mianował go prefektem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej.

2. Abp Manuel José Macário do Nascimento Clemente – patriarcha Lizbony, Portugalia

Urodził się 16 lipca 1948 w Torres Vedras koło Lizbony. Po ukończeniu studiów historycznych na Uniwersytecie Lizbońskim w 1973 wstąpił do wyższego seminarium duchownego „Cristo Rei dos Olivais” w stolicy. 29 czerwca 1979 przyjął święcenia kapłańskie i został włączony do prezbiterium Patriarchatu Lizbony. Uzyskał doktorat z teologii, ze specjalizacją „historia teologii” na Portugalskim Uniwersytecie Katolickim (UCP). Był wicerektorem i rektorem wyższego seminarium duchownego, wykładowcą na wydziale teologicznym UCP, członkiem kapituły katedralnej, rady kapłańskiej i rady duszpasterskiej Patriarchatu.

6 listopada 1999 Jan Paweł II mianował go biskupem tytularnym Pinhel i biskupem pomocniczym Lizbony. Sakry udzielił mu 22 stycznia 2000 patriarcha kard. José da Cruz Policarpo. 22 lutego 2007 Benedykt XVI mianował go biskupem diecezji Porto. 18 maja 2013 Franciszek przeniósł go na stanowisko patriarchy Lizbony. Od 2012 jest członkiem Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, a od 2013 – przewodniczy episkopatowi Portugalii.

3. Abp Berhaneyesus Demerew Souraphiel CM – arcybiskup metropolita Addis Abeby obrządku etiopskiego, Etiopia

Urodził się 14 lipca 1948 w Tcheleleka, w pobliżu Hararu we wschodniej części kraju. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Makanissie i wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Święcenia kapłańskie przyjął 4 lipca 1976. Uzyskał doktorat z socjologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. W 1990 został wizytatorem prowincjalnym swojego zgromadzenia. Od 1994 był pierwszym prefektem apostolskim Jimma-Bongi. 7 listopada 1997 został biskupem pomocniczym Addis Abeby (sakrę przyjął 25 stycznia 1998 z rąk kard. Paulosa Tzaduy). Od 7 lipca 1999 jest arcybiskupem Addis Abeby obrządku etiopskiego. W tym samym roku został przewodniczącym Konferencji Biskupiej Etiopii i Erytrei, a w 2014 – Stowarzyszenia Konferencji Biskupich Afryki Wschodniej (AMECEA).

4. Abp John Atcherley Dew – arcybiskup metropolita Wellingtonu, Nowa Zelandia

Urodził się 5 maja 1948 w Waipawie na terenie obecnej diecezji Palmerston North. Po ukończeniu seminariów duchownych w Christchurch i Mosgiel przyjął 9 maja 1976 święcenia kapłańskie i został włączony do duchowieństwa archidiecezji Wellington. Przez trzy lata był wikariuszem parafialnym, po czym w 1982 wyjechał na Wyspy Cooka, gdzie był misjonarzem i proboszczem parafii w diecezji Rarotonga. Po powrocie do kraju w 1987 został kapelanem imigrantów z Wysp Cooka, duszpasterzem młodzieży i formatorem w narodowym seminarium w Mosgiel. Po dwuletnich studiach z teologii duchowości w Wielkiej Brytanii (1991-93), został proboszczem w Newtown.

Tam zastała go 1 kwietnia 1995 r. nominacja na biskupa pomocniczego w Wellingtonie (sakrę przyjął 31 maja tegoż roku) i biskupa polowego Nowej Zelandii. W 2004 został arcybiskupem koadiutorem, a 21 marca 2005 metropolitą stolicy. W 2012 wybrano go przewodniczącym tamtejszej konferencji episkopatu. W latach 2011-14 stał także na czele Federacji Katolickich Konferencji Biskupich Oceanii (FCBCO). Podczas ubiegłorocznego III Nadzwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów był relatorem jednej z angielskojęzycznych grup językowych.

5. Abp Edoardo Menichelli – arcybiskup metropolita Ankony-Osimo, Włochy

Urodził się 14 października 1939 w Serripola di San Severino (Marche). Studiował w seminarium duchownym w Fano i na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim, gdzie uzyskał licencjat z teologii pastoralnej. Święcenia kapłańskie przyjął 3 lipca 1965, po czym przez 3 lata był wikariuszem i katechetą w szkołach państwowych.

W latach 1968-91 r. pracował w Najwyższym Trybunale Sygnatury Apostolskiej w Rzymie, a w latach 1992-94 w Kongregacji Kościołów Wschodnich, będąc sekretarzem jej ówczesnego prefekta, kard. Achille Silvestriniego. Jednocześnie pomagał w pracy duszpasterskiej w jednej z rzymskich parafii i był kapelanem w jednej ze stołecznych klinik. Aktywnie uczestniczył też w Synodzie Diecezji Rzymskiej.

10 czerwca 1994 Jan Paweł II mianował go arcybiskupem Chieti-Vasto (sakra – 9 lipca tegoż roku), a 8 stycznia 2004 – metropolitą Ankony-Osimo. W ramach Włoskiej Konferencji Biskupiej jest wiceprzewodniczącym konferencji episkopatu regionu Marche. Pełni też funkcję asystenta kościelnego Stowarzyszenia Włoskich Lekarzy Katolickich. Uczestnicząc z nominacji papieskiej w ubiegłorocznym III Nadzwyczajnym Zgromadzeniu Ogólnym Synodu Biskupów, był relatorem jednej z włoskich grup językowych.

6. Abp Pierre Nguyên Van Nhon – arcybiskup metropolita Hanoi, Wietnam

Urodził się 1 kwietnia 1938 w Da Lat. Święcenia kapłańskie przyjął 21 grudnia 1967. 11 października 1991 Jan Paweł II mianował go biskupem koadiutorem diecezji Da Lat. Sakrę biskupią przyjął 3 grudnia tegoż roku, zaś rządy w diecezji jako jej ordynariusz przejął w 1994. W latach 2007-13 był przewodniczącym Konferencji Biskupiej Wietnamu. 22 kwietnia 2010 Benedykt XVI mianował go arcybiskupem koadiutorem Hanoi, a rządy w stołecznej archidiecezji objął 13 maja po ustąpieniu dotychczasowego arcybiskupa metropolity.

7. Abp Alberto Suárez Inda – arcybiskup metropolita Morelii, Meksyk

Urodził się 30 stycznia 1939 w mieście Celaya (stan Guanajuato w środk. Meksyku). Po studiach seminaryjnych w Morelii, wyjechał do Rzymu, gdzie uzyskał licencjat z filozofii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Święcenia kapłańskie przyjął 8 sierpnia 1964 jako kapłan archidiecezji Morelia. Dziewięć lat później został inkardynowany do nowo powstałej diecezji Celaya. 5 listopada 1985 został mianowany biskupem diecezji Tacámbaro (sakra – 20 grudnia 1985), a 20 stycznia 1995 – arcybiskupem metropolitą Morelii.

8. Abp Charles Maung Bo SDB – arcybiskup Yangonu, Mjanma (dawna Birma)

Urodził się w Mohli koło Mandalay 29 października 1948. Wstąpił do Towarzystwa Salezjańskiego, a 9 kwietnia 1976 przyjął w nim święcenia kapłańskie. Od 1985 kierował prefekturą apostolską Lashio, a po podniesieniu jej do rangi diecezji 7 lipca 1990 został jej pierwszym biskupem (sakra – 16 grudnia 1990). 13 marca 1996 Jan Paweł II mianował go ordynariuszem diecezji Pathein, a 15 maja 2003 – arcybiskupem metropolitą Yangonu. W latach 2000-06 abp Bo był przewodniczącym konferencji episkopatu Mjanmy.

9. Abp Francis Xavier Kriengsak Kovithavanij – arcybiskup metropolita Bangkoku, Tajlandia

Urodził się w Ban Rak koło Bangkoku 27 czerwca 1949. Wstąpił do narodowego seminarium duchownego w Sampranie, skąd wysłano go na studia filozoficzne i teologiczne na Papieskim Uniwersytecie Urbaniańskim w Rzymie. 11 lipca 1976 został wyświęcony na kapłana archidiecezji Bangkok. Był wikariuszem dwóch parafii i wicerektorem niższego seminarium duchownego. Po studiach specjalistycznych z teologii duchowości na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim (1982-83) był kolejno: rektorem seminarium w Nakhon Ratchasima, podsekretarzem konferencji episkopatu i rektorem seminarium w Sampran (1992-2000). Potem, nadal tam wykładając, był jednocześnie proboszczem katedry w Bangkoku i sekretarzem rady kapłańskiej stołecznej archidiecezji.

7 marca 2007 Benedykt XVI mianował go biskupem diecezji Nakhon Sawan (sakrę nowy biskup przyjął 2 czerwca 2007), a 14 maja 2009 – arcybiskupem metropolitą Bangkoku. Od 2009 abp Kovithavanij jest wiceprzewodniczącym konferencji episkopatu swego kraju.

10. Abp Francesco Montenegro – arcybiskup metropolita Agrigento, Włochy

Urodził się w Messynie 22 maja 1946. Tam też przyjął święcenia kapłańskie 8 sierpnia 1969 i studiował teologię pastoralną, będąc jednocześnie przez dwa lata duszpasterzem na peryferiach miasta. W latach 1971-88 był sekretarzem dwóch kolejnych arcybiskupów Messyny, a przez dalszych 10 lat – proboszczem parafii św. Klemensa. Kierował też diecezjalną Caritas, uczył religii, był asystentem Apostolstwa Modlitwy, rektorem sanktuarium św. Rity, ojcem duchownym w niższym seminarium, a w 1997 r. został wikariuszem generalnym archidiecezji Messyna-Lipari-Santa Lucia del Mela. 18 marca 2000 Jan Paweł II mianował go jej biskupem pomocniczym tej archidiecezji (sakra – 29 kwietnia tegoż roku). W latach 2003-08 bp Menichelli był przewodniczącym Caritas Włochy. 23 lutego 2008 Benedykt XVI powołał go na arcybiskupa metropolitę Agrigento. Od 2013 abp Montenegro stoi na czele komisji episkopatu Włoch ds. migrantów i Fundacji Migrantes.

11. Abp Daniel Fernando Sturla Berhouet SDB – arcybiskup metropolita Montevideo, Urugwaj

Urodził się 4 lipca 1959 w Montevideo, w rodzinie należącej do klasy średniej. Jego rodzice zmarli, gdy był jeszcze nastolatkiem. Jego starszy brat odgrywał istotną rolę w polityce i był m.in. przewodniczącym Izby Deputowanych. Daniel wstąpił do Towarzystwa Salezjańskiego, gdzie pierwsze śluby zakonne złożył 31 stycznia 1980, a święceń kapłańskich udzielił mu 21 listopada 1987 ówczesny arcybiskup stolicy Urugwaju i jego współbrat zakonny abp Nicolás Cotugno Fanizzi SDB. Młody kapłan Studiował prawo cywilne, filozofię i pedagogikę, a także teologię, z której w 2006 uzyskał kościelny licencjat na Wydziale Teologicznym w Montevideo.

Pracował głównie w formacji młodych salezjanów. W roku akademickim 2007-08 wykładał historię Kościoła na wspomnianym stołecznym Wydziale Teologicznym. W 2008 został przełożonym urugwajskich salezjanów, a rok później przewodniczącym tamtejszej konsulty zakonów męskich. 10 grudnia 2011 Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym Montevideo; sakrę nowy biskup przyjął 4 marca 2012. 11 lutego 2014 Franciszek powołał go na arcybiskupa metropolitę stolicy Urugwaju. W episkopacie urugwajskim odpowiada za sprawy misji i świeckich.

12. Abp Ricardo Blázquez Pérez – arcybiskup metropolita Valladolid, Hiszpania

Urodził się 3 kwietnia 1942 w Villanueva del Campillo koło Ávili. Po ukończeniu seminarium w Avili przyjął święcenia kapłańskie 18 lutego 1967. Studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie uwieńczył w 1972 doktoratem z teologii. Był profesorem i dziekanem na Papieskim Uniwersytecie w Salamance, w latach 2000-04 jego wielkim kanclerzem. Współpracował przy redagowaniu licznych dokumentów konferencji episkopatu Hiszpanii oraz ogłosił wiele książek i artykułów z dziedziny teologii.

8 kwietnia 1988 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Santiago de Compostela (sakra – 29 maja tegoż roku), a 29 maja 1992 – biskupem Palencii, skąd 8 września 1995 przeniósł go do diecezji Bilbao. 13 marca 2010 Benedykt XVI powołał go na arcybiskupa metropolitę Valladolid.

W latach 2005-08 był przewodniczącym episkopatu hiszpańskiego i ponownie pełni ten urząd od 2014, a w latach 2008-14 był jego wiceprzewodniczącym. Kierował też komisją episkopatu ds. nauki wiary (1993-2003).

13. Bp José Luis Lacunza Maestrojuán OAR – biskup diecezji David, Panama

Jest Hiszpanem. Urodził się Pampelunie 24 lutego 1944. Wstąpił za zakonu augustianów rekolektów, u których odbył studia filozoficzne i teologiczne. Śluby uroczyste złożył 16 września 1967, a 13 lipca 1969 przyjął święcenia kapłańskie. Dwa lata później wyjechał do Panamy, gdzie był rektorem Kolegium św. Augustyna, rektorem Uniwersytetu Santa Maria la Antigua i przewodniczącym Federacji Szkół Katolickich. 30 grudnia 1985 został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji Panama (sakrę przyjął 18 stycznia 1986), 29 października 1994 – biskupem diecezji Chitré, a od 2 lipca 1999 kieruje diecezją David. W latach 2000-04 i 2007-13 stał na czele konferencji episkopatu Panamy.

14. Bp Arlindo Gomes Furtado – biskup diecezji Santiago de Cabo Verde, Zielony Przylądek

Urodził się 15 listopada 1949 w Santa Catarina. Święcenia kapłańskie przyjął 18 lipca 1976. Był kolejno: wikariuszem parafialnym, kanclerzem kurii i ekonomem diecezjalnym, a przez rok duszpasterzem emigrantów ze swej ojczyzny w Holandii. Po czteroletnich studiach na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie uzyskał licencjat z Pisma Świętego. Następnie był wykładowca w seminarium, wikariuszem generalnym swej rodzinnej diecezji i proboszczem. 9 grudnia 2003 Jan Paweł II mianował go biskupem diecezji Mindelo (sakra – 22 lutego 2004), a 22 lipca 2009 Benedykt XVI przeniósł go do diecezji Santiago de Cabo Verde.

15. Bp Soane Patita Paini Mafi – biskup diecezji Tonga, Wyspy Tonga

Urodził się 19 grudnia 1961 w stolicy kraju – Nuku’alofa na wyspie Tongatapu. Studiował filozofię i teologię w regionalnym seminarium dla wysp Pacyfiku na Fidżi. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1991, po czym pracował jako proboszcz w Ha’apai, wikariusz generalny i proboszcz w Nuku’alofa. W latach 1998-99 r. odbył studia z psychologii w Baltimore w USA. Następnie był proboszczem w Houma, wykładowcą i formatorem w seminarium na Fidżi, a w końcu jego wicerektorem. 28 czerwca 2007 Benedykt XVI mianował go biskupem koadiutorem diecezji Tonga (sakrę nominat przyjął 4 września tegoż roku), w której rządy przejął 21 kwietnia 2008 r. Od 2010 jest przewodniczącym Konferencji Biskupiej Pacyfiku.

16. Abp José de Jesús Pimiento Rodríguez – arcybiskup metropolita-senior Manizales, Kolumbia

Urodził się w mieście Zapatoca (diecezja Socorro y San Gil) 18 lutego 1919. Ukończył Niższe Seminarium Duchowe w San Gil i Wyższe Seminarium Duchowne w stolicy kraju, Bogocie. Święcenia przyjął 14 grudnia 1941 jako kapłan diecezji Socorro y San Gil. Pracował w duszpasterstwie, będąc wikariuszem parafii, wykładowcą w seminarium, kapelanem szpitalnym, a w kurii biskupiej koordynatorem działań społecznych i Akcji Katolickiej.

14 czerwca 1955 Pius XII mianował go biskupem pomocniczym diecezji Pasto (sakrę nominat przyjął 28 sierpnia tegoż roku), a 30 grudnia 1959 Jan XXIII powołał go na ordynariusza diecezji Monteria. Bp Pimiento Rodríguez uczestniczył we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II. 29 lutego 1964 Paweł VI mianował go biskupem Garzón, skąd 22 maja 1975 przeniósł go na stanowisko arcybiskupa metropolity Manizales. Ustąpił 15 października 1996, po czym posługiwał jako misjonarz w parafii Turbo w diecezji Apartadó.

Przez dwie kolejne kadencje – 1972-78 – był przewodniczącym episkopatu Kolumbii. Brał udział w Konferencji Ogólnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej (CELAM) w Medellínie (1968), Puebli (1979) i w Santo Domingo (1992). Od listopada 2001 do czerwca 2003 był administratorem apostolskim swej rodzimej diecezji Socorro y San Gil.

17. Abp Luigi De Magistris – emerytowany pro-penitencjarz większy, Włochy

Urodził się w Cagliari 23 lutego 1926. Został wyświęcony na kapłana 12 kwietnia 1952. Studiował filozofię i teologię na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. W latach 1952-58 pracował duszpastersko na terenie rodzimej archidiecezji Cagliari, a od 1 października 1958 był sekretarzem Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego. W lutym 1959 rozpoczął pracę w Kongregacji Nauki Wiary, skąd w 1969 przeszedł do Rady do Spraw Publicznych Kościoła (obecnie Sekcja ds. Stosunków z Państwami w Sekretariacie Stanu Stolicy Apostolskiej). Od 1979 był regensem Penitencjarii Apostolskiej.

6 marca 1996 Jan Paweł II mianował go biskupem tytularnym Nova (sakra – 28 kwietnia 1996), a 22 listopada 2001 – propenitencjarzem większym. Stanął na czele Penitencjarii Apostolskiej – najwyższego trybunału kurialnego, zajmującego się tzw. forum wewnętrznym, czyli sprawami dotyczącymi sakramentu pokuty. Stanowisko to piastował do 7 października 2003 r. Był konsultorem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów; Spraw Kanonizacyjnych, ds. Ewangelizacji Narodów; ds. Duchowieństwa i Papieskiej Komisji „Ecclesia Dei”.

18. Abp Karl-Joseph Rauber – emerytowany nuncjusz apostolski, Niemcy

Urodził się w Norymberdze 11 kwietnia 1934. Studiował teologię i filozofię na uniwersytecie w Moguncji. Święcenia kapłańskie przyjął w Moguncji 28 lutego 1959. W 1962 wyjechał do Rzymu, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i wstąpił na Papieską Akademię Kościelną, przygotowującą dyplomatów watykańskich.

1 października 1966 rozpoczął pracę w Sekretariacie Stanu, w którym z czasem został szefem sekcji niemieckiej. Od 1977 pracował w papieskich placówkach w Belgii, Grecji i Ugandzie. 18 grudnia 1982 Jan Paweł II mianował go pronuncjuszem apostolskim w Ugandzie i arcybiskupem tytularnym Giubalziana i osobiście udzielił mu sakry 6 stycznia 1983. W latach 1990-93 był rektorem Papieskiej Akademii Kościelnej. 16 marca 1993 został mianowany nuncjuszem apostolskim w Szwajcarii i Liechtensteinie, od 25 kwietnia 1997 piastował podobne stanowisko na Węgrzech i w Mołdawii oraz od 22 lutego 2003 – w Belgii i Luksemburgu, kończąc swoją pracę w 2009 r.

19. Abp Luis Héctor Villalba – arcybiskup metropolita-senior Tucumán, Argentyna

Urodził się w Buenos Aires 11 października 1934. Po święceniach kapłańskich 24 września 1960 uzyskał w 1961 kościelny licencjat z teologii i historii Kościoła na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. W 1967 został mianowany prefektem w Wyższym Seminarium Duchownym i profesorem na Wydziale Teologii Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego w Buenos Aires. W 1968 został pierwszym dyrektorem Instytutu Powołaniowego św. Józefa, gdzie kandydaci do kapłaństwa stołecznej archidiecezji przygotowywali się do zajęć z filozofii i teologii. W latach 1969-71 był dziekanem Wydziału Teologicznego tej uczelni, a w 1972 został proboszczem parafii św. Róży z Limy w Buenos Aires.

20 października 1984 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Buenos Aires (sakrę nominat przyjął 22 grudnia tegoż roku), a 16 lipca 1991 – ordynariuszem diecezji San Martín. Od 8 lipca 1999 do 10 czerwca 2011 był arcybiskupem metropolitą Tucumán. W Argentyńskiej Konferencji Biskupiej był przez dwie kadencje z rzędu (2005-08 i 2008-11) wiceprzewodniczącym w okresie, gdy kierował nią ówczesny arcybiskup Buenos Aires, kard. Jorge Mario Bergoglio. Był też przewodniczącym komisji episkopatu ds. katechizacji.

20. Bp Júlio Duarte Langa – biskup-senior diecezji Xai-Xai, Mozambik

Urodził się 27 października 1927 w Mangunze na terenie dzisiejszej diecezji Xai-Xai. Został wyświęcony na kapłana w katedrze ówczesnej archidiecezji Lourenço Marques (obecnie Maputo) 9 czerwca 1957. Pracował w duszpasterstwie, będąc też m.in. konsultorem diecezjalnym, członkiem rady kapłańskiej, a wreszcie wikariuszem generalnym diecezji. Jako znawca języków lokalnych, nadzorował tłumaczenie tekstów Soboru Watykańskiego II.

31 maja 1976 Paweł VI mianował go biskupem diecezji João Belo, która wkrótce zmieniła nazwę na obecną Xai-Xai (sakrę nominat przyjął 24 października tegoż roku). Rządził diecezją przez 28 lat, przechodząc na emeryturę 24 czerwca 2004.
Sławomir Budzik
sbudzik@radiodeon.com

źródło: inf. własna/ KAI
foto: CNS