Wydaje się, że weszliśmy w jakiś nowy etap walki z Kościołem, a może nawet z Bogiem. Czy można wobec przejawów tej walki pozostawać obojętnym?

Antoni

Od wielu tygodni właściwie wszystkie środki masowego przekazu nagłaśniają bluźniercze zachowanie i takież publiczne wypowiedzi muzyka, przyznającego się do swojej nienawiści dla wiary i Boga. Dał do tego wystarczająco mocne dowody. Bieda w tym, że to podłe zachowanie przez sąd w naszym katolickim kraju zostało nie tylko usprawiedliwione, ale wręcz nazwane swoistą formą sztuki, wpisaną w stylistykę grupy Behemot. Telewizja publiczna zaangażowała go jako eksperta muzycznego, stwierdzając, że swoim zachowaniem, wypowiedziami, postawą nie narusza chrześcijańskiego systemu wartości i norm społecznych oraz nie obraża niczyich uczuć religijnych. Faktycznie, trzeba wielkiej sztuki, by bluźnierstwo i pogardę wobec Boga, Ewangelii i ludzi wierzących uznać za artystyczną formę wyrazu.  Choć sam w młodości miałem do czynienia z muzyką, nigdy nie przypuszczałem, że doczekam takich czasów, kiedy to nienawiść do Boga i ludzi wierzących będzie dla kogoś źródłem muzycznej inspiracji i zostanie to w taki sposób określone przez Wymiar Sprawiedliwości Najjaśniejszej Rzeczpospolitej. Doprawdy Nie o taką Polskę żeśmy walczyli, jak powiada klasyk.

Trzeba pamiętać, że nienawiść jest jakąś potężną awersją emocjonalną, przeradzającą się w czynną agresję wobec znienawidzonej rzeczywistości. Zmierza do jej zniszczenia i stanowi gwałtowny protest przeciw samemu jej istnieniu. Nie może się pogodzić ze współistnieniem siebie i rzeczywistości, której nienawidzi. Jeśli zaś tym znienawidzonym jest Bóg, to konsekwentnie przestają się liczyć wszelkie normy zachowań, które jak wierzymy, opierają się na zasadach prawa Bożego, czyli Dekalogu. Człowiek negujący Boga, w Jego miejsce stawia siebie, gardząc i walcząc z tym wszystkim, co może mu o Bogu i Jego prawach przypominać. Daje tu znać o sobie pierwsza pokusa z raju: Gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło (Rdz 3,5). Nienawiść do Boga jest największym złem moralnym, bo wprost sprzeciwia się najważniejszemu przykazaniu: miłości Boga. Na ten temat bardzo jasno wypowiedział się już w 1956 roku papież Pius XII: Nienawiść do Boga jest tak wielkim wykroczeniem, że większego człowiek nie może już popełnić, człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boże, przeznaczony do cieszenia się doskonałą Jego przyjaźnią, mającą trwać na zawsze w niebie. Nienawiścią do Boga bowiem jak najbardziej człowiek zostaje oddzielony od Najwyższego Dobra; przez nią jest popychany do odrzucenia od siebie i od swoich bliskich wszystkiego co od Boga pochodzi, wszystkiego co z Bogiem łączy, wszystkiego co prowadzi do cieszenia się Bogiem, czyli prawdy, cnoty, pokoju, sprawiedliwości (Enc. Haurretis aquas).

Zapewne można by wymienić wiele źródeł, z których wypływa zatruta woda nienawiści Boga. Chciałbym zwrócić uwagę na jedno z nich, za które w pewnym sensie i my, czyli księża, wychowawcy, a przede wszystkim rodzice ponosimy odpowiedzialność. Chodzi mianowicie o błędny obraz Boga przekazany naszym wychowankom. Komu w procesie wychowania religijnego wtłoczono do głowy i serca pojęcie Boga jako groźnego stróża moralności, ten później potykając się w życiu o różne przeszkody i niebezpieczeństwa, może czuć do Boga wielorakie urazy. A przecież Bóg jest miłością. Tylko skąd ten człowiek ma o tym wiedzieć, skoro odpowiedzialni za jego wychowanie religijne mu o tym nie mówią. Tak jednostronny i fałszywy obraz Boga sprawia, że z tak ukazywanym Bogiem człowiek nie może się pogodzić, a z biegiem czasu zaczyna się od Niego odwracać a nawet Go zwalczać. Jeśli więc chcemy uchronić młode pokolenie przed takimi sytuacjami jak ta, która bulwersuje dziś nasze katolickie społeczeństwo, to trzeba mu pokazać prawdziwy obraz Boga. I bardziej niż słowami trzeba go ukazywać swoim życiem. Nie chodzi przecież o wynajdowanie argumentów racjonalnych, bo te są po prostu niewystarczające. O Bogu mówi się życiem. Nienawiść może być zwalczona tylko przez miłość, a nie przez filozoficzne czy teologiczne argumenty. Kto nie zmienia serca, ten nie zmienia niczego.

I na koniec wróćmy jeszcze do kwestii, która stała się bodźcem do napisania tego tekstu. Moim zdaniem przy całym złu opisywanego wydarzenia trzeba jednak zauważyć coś bardzo pozytywnego. Od wielu lat przestaliśmy mówić o szatanie; na kazaniach, na katechezie, nawet na rekolekcjach, jakby go już nie było. I oto nagle wszystkie gazety o nim piszą, nie tylko katolickie, ale nawet te najbardziej lewackie. Może robią to w sposób pobłażliwy, prześmiewczy, szyderczy… jakkolwiek, ale przecież o nim piszą. A nie poświęca się tyle limitowanego miejsca w mediach komuś, kto nie istnieje.

 Ks. Jerzy Sermak SJ urodził się 7 stycznia 1950 roku w Czechowicach Dziedzicach. W 1969 roku wstąpił do zakonu oo. jezuitów. W 1992 roku wyjechał do Chicago, by przez sześć lat pracować tutaj wśród Polonii. Był dyrektorem religijnych programów radiowych, kapelanem harcerzy i kilku zgromadzeń sióstr zakonnych, należał do redakcji wychodzącego w Chicago dwutygodnika “Nowe Życie”. Od 2013 roku jest przełożonym polskich jezuitów w Chicago. Jest autorem dwunastu pozycji książkowych m.in.: Zamyślenia (1992), Słowa jak ziarno (2000), Kim On jest? (2001), Odnaleziony skarb (2007) Różaniec ze służebnicą Bożą, Rozalią Celakówną (2010), Drogi wiary (2012) i Mądry z wiary żyje (2012).

Źródło: inf. własna
Foto: Flickr.com/ Cherrysweetdeal