Dla Jana Pawła II Fatima nie była jedynie portugalskim sanktuarium ani wspomnieniem z dzieciństwa. Była żywym przesłaniem, duchowym kierunkowskazem, który papież odczytywał jako osobiste powołanie i misję wobec świata. W dramatycznych, ale też wzniosłych wydarzeniach swego pontyfikatu dostrzegał znaki opatrzności, które na nowo przypominały o pilnej potrzebie modlitwy, nawrócenia i pokoju.

13 maja 1981 roku, w chwili gdy Ojciec Święty pozdrawiał wiernych zgromadzonych na Placu św. Piotra, padły strzały. Był to dzień, który miał się zapisać nie tylko w historii pontyfikatu Papieża Polaka, ale także w duchowej mapie jego życia. Data zamachu – 13 maja – zbiegała się z rocznicą objawień Matki Bożej w Fatimie z 1917 roku.

Zbieżność ta dla papieża nie była przypadkowa. „Jedna ręka strzelała, a inna prowadziła kulę” – powiedział później, wskazując na cudowne ocalenie jako dzieło Maryi.

Podczas rekonwalescencji papież poprosił o możliwość zapoznania się ze wszystkimi dokumentami dotyczącymi objawień fatimskich. To wówczas, w ciszy szpitalnej sali, dojrzewało jego przekonanie, że Fatima zawiera odpowiedź na duchowe zagrożenia współczesności.

Kiedy opuszczał szpital, powiedział, nawiązując do tajemnic fatimskich: „Zrozumiałem, że jedynym sposobem ocalenia świata od wojny, od ateizmu, jest nawrócenie Rosji zgodnie z orędziem Fatimy”.

Pielgrzym z Rzymu do Fatimy

Papież odwiedził Fatimę trzykrotnie – w 1982, 1991 i 2000 roku – każdorazowo 13 maja. Pierwsza wizyta, zaledwie rok po zamachu, miała charakter głęboko osobisty. Jan Paweł II przybył jako ocalały pielgrzym, składając w darze Matce Bożej pocisk, który omal nie zakończył jego życia. Został on umieszczony w koronie figury Maryi, jako wyraz wdzięczności i wiary.

W czasie tej wizyty papież poświęcił świat i Rosję Niepokalanemu Sercu Maryi – akt, który ponowił w 1984 roku w Rzymie, już w jedności z całym episkopatem. W przesłaniu do wiernych jasno dawał do zrozumienia, że nie chodzi jedynie o symboliczne gesty, lecz o przemianę serc.

W akcie zawierzenia Jan Paweł II powiedział: „Byłaś mi Matką zawsze, a w sposób szczególny 13 maja 1981 r., kiedy czułem przy sobie Twą opiekuńczą obecność”. A pielgrzymom zebranym w Fatimie wyznał:

„Wezwanie Maryi nie jest jednorazowe. Jej apel musi być podejmowany z pokolenia na pokolenie, zgodnie z coraz nowymi znakami czasu. Trzeba do niego nieustannie powracać. Trzeba go podejmować wciąż na nowo”.

Podczas pobytu w Fatimie, papieża zaatakowano ponownie, dokładnie w dniu pierwszej rocznicy zamachu, 13 maja 1982 r. wśród tysięcy pielgrzymów skupionych na nabożeństwie znajdował się niezrównoważony mężczyzna, 32-letni Hiszpan Juan Fernandez Krohn. Był to ksiądz ze schizmatyckiego, nieuznawanego przez Kościół katolicki, Bractwa Piusa X.

Napastnik przepchnął się przez tłum i rzucił z nożem na Jana Pawła II. Papież na szczęście nie ucierpiał dzięki sprawnej interwencji m.in. Gwardii Szwajcarskiej, która zapewniała bezpieczeństwo w czasie pielgrzymki.

Zderzenie z historią i duchem epoki

Podczas drugiej pielgrzymki do Fatimy, w 1991 roku, świat był już zupełnie inny. Upadek komunizmu w Europie Środkowo-Wschodniej wydawał się spełnieniem jednego z najgłębszych pragnień orędzia fatimskiego – triumfu serca Maryi nad bezbożną ideologią.

Papież dziękował wtedy za opiekę i prowadzenie przez dramatyczne zakręty dziejów, nie zapominając jednak o konieczności dalszego czuwania i duchowej czystości. „Wolność to nie koniec misji Kościoła – to jej początek w nowych warunkach” – brzmiał sens przesłania Jana Pawła II.

Rok 2000, czas Wielkiego Jubileuszu, stał się okazją do ogłoszenia błogosławionymi dzieci fatimskich – Franciszka i Hiacynty. Jan Paweł II sam przewodniczył uroczystościom, jakby dopełniając duchowy krąg, który rozpoczął się niemal dwie dekady wcześniej kulą wystrzeloną w jego stronę. W homilii wyraził wiarę, że „dzieci, którym objawiła się Maryja, stały się prorokami czasów ostatecznych – nie przez słowa, ale przez prostotę, ofiarność i modlitwę”.

Bazylika Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Cova de Iria, Portugalia

Krzeptówki – polska odpowiedź na Fatimę

Fatimskie przesłanie znalazło też swój wyraz w Polsce. Szczególnym miejscem dla papieża stało się Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej na zakopiańskich Krzeptówkach. Kiedy w czerwcu 1997 roku konsekrował tę świątynię – wybudowaną jako wotum dziękczynne za jego ocalenie – nie krył wzruszenia.

Przyznał wtedy, że miejsce to jest mu szczególnie drogie. Podczas tej wizyty spontanicznie poprowadził medytację pierwszosobotnią, podkreślając, jak bardzo nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi pozostaje aktualne także dla współczesnych Polaków.

Narodowe Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej na Krzeptówkach

Fatima dziś – dziedzictwo i wyzwanie

Jan Paweł II nie pozostawił wątpliwości – Fatima to nie zamknięty rozdział historii, ale wezwanie, które nadal brzmi z mocą. To apel do całego Kościoła i do każdego człowieka: o modlitwę, pokutę, nawrócenie i zawierzenie. W centrum tego orędzia stoi nie lęk, ale nadzieja – że świat może się zmienić, jeśli człowiek otworzy serce na Boga.

Dziedzictwo papieża, który przeżył zamach dokładnie w dniu fatimskiej rocznicy i uczynił z Maryi swoją przewodniczkę, to nie tylko historia osobista. To również duchowy testament pozostawiony Kościołowi i światu, by nie zapominać o tym, co najważniejsze.

Msza św. w 44. rocznicę zamachu

W 44-tą rocznicę zamachu na św. Jana Pawła II – 13 maja o godz. 18.00 – sprawowana będzie Msza święta w Bazylice Watykańskiej przy ołtarzu katedry św. Piotra. Wstęp wolny dla wszystkich – poinformował kard. Stanisław Dziwisz, były sekretarz Papieża Polaka. Będzie on przewodniczyć Mszy świętej.

Małgorzata Oroń – KUL

Foto: Vatican Media, Sanktuarium Narodowe Matki Bożej Fatimskiej, Istock/Armando Oliveira/

Z okazji dziesiątej rocznicy publikacji dokumentu “Stwórz we mnie czyste serce: duszpasterska odpowiedź na pornografię”, Konferencja Biskupów Katolickich Stanów Zjednoczonych (USCCB) zaprezentowała nowe wprowadzenie, które odpowiada na współczesne wyzwania związane z rozwojem sztucznej inteligencji, izolacją społeczną i cyfrowym krajobrazem seksualności. Przedstawia je Ojciec Paweł Kosiński SJ.

Dokument, przygotowany przez Komitet ds. Świeckich, Małżeństwa, Życia Rodzinnego i Młodzieży, aktualizuje stanowisko Kościoła wobec pornografii, wskazując na jej głęboki wpływ na relacje międzyludzkie, zdrowie psychiczne oraz duchowość.

Biskupi ostrzegają, że pornografia jest nie tylko grzechem osobistym, ale też zjawiskiem społecznym, które „zagraża miłości” i „zastępuje prawdziwe więzi iluzją”.

Nowe zagrożenia: AI, deepfake’i i samotność

W dokumencie wskazuje się na niepokojący rozwój przemysłu pornograficznego, który sięga po zaawansowaną sztuczną inteligencję do tworzenia hiperrealistycznych treści, często bez zgody osób przedstawionych w wygenerowanych materiałach. Coraz popularniejsze stają się również platformy oparte na treściach generowanych przez użytkowników, takie jak OnlyFans, co stanowi wyzwanie zwłaszcza dla młodych osób.

Izolacja społeczna i samotność – nasilone w czasie pandemii – są według biskupów istotnymi czynnikami pogłębiającymi uzależnienie od pornografii.

Zalecenia dla rodziców, duchownych i liderów społecznych

Dokument zawiera konkretne zalecenia dla różnych grup społecznych:

• Rodzice powinni prowadzić otwarte rozmowy z dziećmi na temat seksualności, modelować zdrowe nawyki cyfrowe, opóźniać dostęp do smartfonów oraz korzystać z narzędzi kontroli rodzicielskiej.
• Duchowni i liderzy kościelni są wezwani do głoszenia nauki o czystości, zapewniania łatwego dostępu do sakramentu pokuty oraz kierowania wiernych do profesjonalnej pomocy i grup wsparcia.
• Nauczyciele i edukatorzy powinni zakazać używania urządzeń mobilnych w szkołach (z wyjątkiem sytuacji awaryjnych), uczyć o zagrożeniach pornografii i wspierać uczniów doświadczających samotności.
• Przywódcy cywilni powinni wprowadzać obowiązkową weryfikację wieku na stronach pornograficznych, przeciwdziałać wykorzystaniu AI do tworzenia treści seksualnych i wspierać rodziny w ochronie dzieci przed cyfrowymi zagrożeniami.

Odpowiedzialność i nadzieja

Biskupi podkreślają konieczność rozliczania osób odpowiedzialnych za wykorzystywanie seksualne – zarówno w sferze publicznej, jak i kościelnej – oraz potrzebę przejrzystości i autentycznej skruchy. Tylko wtedy możliwe będzie prawdziwe uzdrowienie.

Kończąc, hierarchowie przypominają słowa Jezusa do kobiety pochwyconej na cudzołóstwie: „I Ja cię nie potępiam. Idź, a od tej chwili już nie grzesz” (J 8,11). Słowa te, jak zaznaczają, są zaproszeniem do życia w wolności i czystości, z łaską i wsparciem wspólnoty Kościoła.

Źródło: cna
Foto: istock/Ben_Gingell/Diy13/