Nowy CEO Boeinga, Robert „Kelly” Ortberg, właśnie zakupił luksusową rezydencję w Seattle za 4,1 miliona dolarów, co wywołało kontrowersje w czasie, gdy tysiące pracowników fabryk firmy strajkuje, domagając się lepszych warunków płacowych. Ortberg, który objął stanowisko na początku sierpnia, wprowadzi się do posiadłości z 1928 roku, mimo że sytuacja w firmie jest napięta.

Strajk został wywołany po odrzuceniu przez 96% członków związku IAM (Międzynarodowego Związku Mechaników i Pracowników Lotnictwa) nowej oferty kontraktowej. Pracownicy, zorganizowani pod szyldem IAM 751, domagają się m.in. 40% podwyżki płac, twierdząc, że firma ma zasoby, by spełnić ich oczekiwania.

„Jeśli mogą zapłacić prezesowi, to mogą zapłacić nam,” powiedziała jedna z pracownic, Ethel Dominique.

W odpowiedzi na krytykę Ortberg stwierdził, że strajk może zaszkodzić zarówno pracownikom, jak i firmie, która nadal boryka się z konsekwencjami wcześniejszych błędów. Mimo jego apeli, pracownicy kontynuują protesty przed fabrykami w stanie Waszyngton, nie zgadzając się na proponowane warunki.

Choć strajk wydaje się przede wszystkim związany z dążeniem do wywalczenia lepszych warunków umowy, jak wyższych wynagrodzeń — początkowe żądania związku zakładały wzrost płac o 40% w ciągu trzech lat, co znacznie przewyższało ofertę Boeinga (25% na cztery lata) — to głębsze przyczyny leżą w latach narastającej frustracji pracowników.

Obserwatorzy branży wskazują na kluczowe momenty, takie jak wymuszone zmiany w świadczeniach zdrowotnych i emerytalnych w 2014 roku, a także fuzję Boeinga z McDonnell Douglas w 1997 roku, która zmieniła kulturę firmy.

Konflikt kulturowy w Boeingu

Profesor socjologii z Uniwersytetu Waszyngtońskiego w St. Louis, Jake Rosenfeld, zauważył, że obecny strajk wpisuje się w szerszy konflikt kulturowy, który trwa od lat. Pracownicy maszynowi czują, że firma traktuje ich jak wymienialne zasoby, co prowadzi do narastającego poczucia rozczarowania i oburzenia. Strajk dotknął zakładów Boeinga w stanach Waszyngton, Oregon i Kalifornia, powodując przestoje w produkcji.

Boeing stoi teraz przed poważnymi wyzwaniami. Dyrektor finansowy firmy, Brian West, przyznał, że strajk może zagrozić odbudowie firmy po ostatnich problemach, w tym katastrofach 737 Max, które mocno nadszarpnęły reputację przedsiębiorstwa.

Kwestie bezpieczeństwa i morale pracowników

Wypadki związane z samolotami 737 Max, w wyniku których w 2018 i 2019 roku zginęło 346 osób, przyczyniły się do dalszej degradacji wizerunku Boeinga. Kolejne problemy techniczne, jak oderwanie się elementu drzwi w modelu 737 Max 9 na początku 2024 roku, tylko pogłębiły kryzys zaufania do firmy. Te wydarzenia wpłynęły także na morale pracowników, którzy od lat skarżą się na ignorowanie ich obaw przez kierownictwo.

Dodatkowo, frustracja pracowników nasila się na tle informacji o rosnących wynagrodzeniach kadry zarządzającej. W 2023 roku były dyrektor generalny Boeinga, Dave Calhoun, otrzymał 32,8 miliona dolarów wynagrodzenia, co oznaczało wzrost o 45% w porównaniu do roku poprzedniego. Tymczasem płace szeregowych pracowników pozostają w stagnacji.

Historyczne źródła konfliktu

Jednym z głównych punktów spornych między związkiem a firmą jest kwestia świadczeń emerytalnych. W 2014 roku Boeing zmusił pracowników do przejścia na plan 401(k), rezygnując z tradycyjnych emerytur. Wtedy też związani długoterminową umową pracownicy zgodzili się na niewielkie podwyżki, które nie nadążały za rosnącymi kosztami życia.

Warto dodać, że zmiana ta została wymuszona groźbą przeniesienia produkcji nowych samolotów poza stan Waszyngton, co wzbudziło obawy o utratę miejsc pracy.

Sytuacja w 2014 roku była kontynuacją wcześniejszych działań Boeinga, które rozpoczęły się w 2009 roku, gdy firma ogłosiła, że otworzy linię produkcyjną dla modelu 787 Dreamliner w Południowej Karolinie. Stan ten jest znany z niskiego wskaźnika uzwiązkowienia, a decyzja firmy została odebrana jako odwet za strajk związkowców z 2008 roku.

W 2020 roku Boeing ostatecznie przeniósł całą produkcję modelu 787 z Waszyngtonu do Południowej Karoliny, co było ciosem dla pracowników związkowych.

Zmiana kultury po fuzji z McDonnell Douglas

Fuzja Boeinga z McDonnell Douglas w 1997 roku była punktem zwrotnym, który według wielu obserwatorów spowodował fundamentalną zmianę w kulturze firmy. Priorytetem stały się koszty i efektywność, co wpłynęło na relacje między zarządem a pracownikami.

Przeniesienie siedziby Boeinga z Seattle do Chicago w 2001 roku, a następnie do Wirginii w 2022 roku, również przyczyniło się do pogłębienia dystansu między liderami a pracownikami produkcyjnymi.

Pomimo tego, że od czasu fuzji wiele się zmieniło, napięcia w firmie są wciąż odczuwalne. Obserwatorzy branży twierdzą, że te długotrwałe zmiany kulturowe nadal wpływają na relacje między liderami Boeinga a pracownikami, czego dowodem jest obecny strajk.

Jaka przyszłość czeka Boeinga?

Przyszłość relacji Boeinga z jego pracownikami zależy teraz od nowych liderów, w tym Roberta „Kelly’ego” Ortberga, który objął stanowisko dyrektora generalnego w sierpniu 2024 roku. Związek zawodowy, na czele z Jonem Holdenem, liczy na to, że firma zacznie lepiej słuchać swoich pracowników i wykaże większą gotowość do dialogu.

Strajk maszynistów może okazać się kluczowym momentem w historii firmy, zmuszającym ją do przemyślenia swojej polityki wobec pracowników oraz do naprawy nadszarpniętych relacji.

Źródło: npr
Foto: YouTube, Machinist Union

Dom Michaela Jordana w Highland Park na przedmieściach Chicago został sprzedany po ponad dekadzie od pierwszego wystawienia na rynek. Nieruchomość, której cena wynosiła 14,8 miliona dolarów, została zakontraktowana w miniony weekend, co potwierdziła Katherine Malkin, agentka nieruchomości z Compass Realty. Ostateczna cena sprzedaży nie została jeszcze ujawniona.

Dom o powierzchni 32 683  stóp kwadratowych był na rynku nieruchomości od 2012 roku, a początkowo został wystawiony za 29 milionów dolarów. Od 2015 roku cena wynosiła 14,855 miliona dolarów, co ciekawie nawiązuje do numeru 23, który legenda koszykówki nosiła na koszulce Chicago Bulls – suma cyfr ceny równa się 23.

Opis nieruchomości podkreśla, że jest to „legendarna posiadłość, równie imponująca jak sam Michael Jordan”.

Nieruchomość ma łącznie 56 000 stóp kwadratowych powierzchni mieszkalnej, w tym piwnicę i garaż z miejscem na 15 samochodów. Działka, na której stoi liczy sobie 7,37 akra.

W skład luksusowej rezydencji wchodzi szereg udogodnień, w tym pełnowymiarowa hala do koszykówki, okrągły basen bez krawędzi, pole do minigolfa, kort tenisowy oraz pokój cygarowy – wszystkie te elementy z charakterystycznym dla Jordana stylem i dbałością o szczegóły.

Dom posiada 9 sypialni i 19 łazienek, zgodnie z informacją w ogłoszeniu. Roczne podatki od nieruchomości wynoszą około 148 tysięcy dolarów.

Michael Jordan kupił działkę w 1991 roku i wprowadził się do domu w 1994 roku. W zeszłym roku sprzedał swoją luksusową rezydencję w centrum Chicago za 6,82 miliona dolarów. Ta ogromna nieruchomość składała się z trzech połączonych apartamentów, zajmujących 39. i 40. piętro budynku przy 1100 N. Lake Shore Dr.

Dziś Michael Jordan jest właścicielem 11-pokojowej rezydencji o powierzchni 28 000 stóp kwadratowych i wartości 12,4 miliona dolarów w Jupiter na Florydzie, dwie przecznice od areny, na której gra należąca do niego drużyna NBA, Hornets.

Jest także właścicielem 6-pokojowej rezydencji o powierzchni 12 310 stóp kwadratowych w Cornelius w Karolinie Północnej, którą kupił w 2013 roku za 2,8 miliona dolarów.

W grudniu 2020 roku sprzedał dom z pięcioma sypialniami o powierzchni 9 574 stóp kwadratowych w pobliżu pola golfowego Glenwild w Park City w stanie Utah kupcowi z okolic Seattle za nieujawnioną cenę. Dom został wystawiony na 7,5 miliona dolarów.

Źródło: nbc, chicago tribune
Foto: YouTube

Więcej niż dwie z pięciu najlepiej zarabiających amerykańskich firm zostało założonych przez imigranta lub dziecko imigranta, co jest rekordowym wynikiem, zgodnie z nowym raportem American Immigration Council.

Od 2011 r. American Immigration Council śledzi, jak założyciele-imigranci i ich potomkowie wpływają na amerykański biznes. Działająca w D.C. organizacja non-profit korzysta z listy Fortune Magazine 500 największych amerykańskich firm, uporządkowanych według wysokości dochodów, aby sprawdzić, ile z nich zostało założonych przez imigrantów.

Raport zatytułowany „Nowe amerykańskie 500 Fortune w 2024 r.: Największe amerykańskie firmy i ich korzenie imigranckie” wykazał, że 46% firm z listy Fortune 500 zostało założonych przez imigrantów lub ich dzieci.

W tym roku na liście znalazło się 10 nowych firm, w tym znane przedsiębiorstwo dostarczające żywność DoorDash i dostawca komunikacji satelitarnej EchoStar.

230 firm założonych przez imigrantów osiągnęło oszałamiające 8,6 biliona dolarów przychodu w 2023 r., więcej niż gospodarki wielu krajów. Zatrudniały one również ponad 15,5 miliona osób na całym świecie, co wskazuje na ich znaczenie dla tworzenia miejsc pracy i wzrostu gospodarczego.

„Ten raport pokazuje, jak imigranci są dobrodziejstwem dla naszej gospodarki, napędzając tworzenie miejsc pracy i utrzymując dynamikę i konkurencyjność gospodarki USA na poziomie globalnym” — oświadczyła Nan Wu, dyrektor ds. badań w American Immigration Council. „Nasz kraj jest silniejszy i bogatszy dzięki tym, którzy tu imigrowali, i potrzebujemy, aby nasi decydenci uznali tę rzeczywistość”.

W raporcie przeanalizowano również, w których stanach działa najwięcej firm z listy Fortune 500 założonych przez imigrantów. Nowy Jork znalazł się na szczycie z liczbą 32 przedsiębiorstw, a następnie Kalifornia z liczbą 28. Firmy te stanowią dużą część lokalnych gospodarek, czasami stanowiąc znaczną część dochodów stanu.

Cały raport można przeczytać tutaj.

Źródło: boundless
Foto: YouTube, istock/Jacob Wackerhausen/