Bardzo lubię czytać horoskopy i słyszałem, że wróżki niekoniecznie się mylą. Dlaczego Kościół nie zaleca, aby chodzić do wróżek?
Rafał
Potwierdzeniem wielkiego zainteresowania horoskopami i wróżbami jest ankieta opracowana przez londyńską gazetę „The Telegraph”. Blisko 2/3 z trzech tysięcy osób w wieku 18-24 lat odpowiedziało, że wierzą w moc horoskopów, jedna trzecia deklaruje wiarę w Biblię. Być może w Polsce ta proporcja byłaby odwrotna, ale i tak wielu ludzi (także wierzących) bardzo interesuje się rozmaitymi przepowiedniami, wróżbami, horoskopami czy astrologią. Wielką pomoc w rozwijaniu tych zainteresowań dają środki przekazu. Czy wszystkie wróżby i zabawy np. andrzejkowe są grzeszne? Oczywiście, że nie są, pod warunkiem, że nie traktuje się ich poważnie i nie zastępują zaufania Bogu. Kościół uczy, że „Bóg może objawić przyszłość prorokom lub niektórym świętym. Jednak właściwa postawa chrześcijańska polega na ufnym powierzeniu się Opatrzności w tym, co dotyczy przyszłości, i na odrzuceniu wszelkiej niezdrowej ciekawości w tym względzie” (KKK 2115). Nasza przyszłość złożona jest więc w nasze ręce i przygotowujemy ją na drodze odpowiedzialnych wyborów a nie jakichś niezależnych od nas magicznych przewidywań.
Kościół w sposób zdecydowany zakazuje wszelkich form wróżbiarstwa, odwoływania się do Szatana lub demonów, przywoływania zmarłych lub inne praktyk mających rzekomo odsłonić przyszłość. „Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidztwa, posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i szacunkiem – połączonym z miłującą bojaźnią – które należą się jedynie Bogu” (KKK 2116). Te wszystkie formy „wierzeń” sprzeciwiają się pierwszemu przekazaniu Dekalogu: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną” i dlatego są grzeszne. Należy się ich wystrzegać również i dlatego, że po prostu szkodzą człowiekowi: „Wszystkie praktyki magii lub czarów, przez które dąży się do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i osiągać nadnaturalną władzę nad bliźnim – nawet w celu zapewnienia mu zdrowia – są w poważnej sprzeczności z cnotą religijności. Praktyki te należy potępić tym bardziej wtedy, gdy towarzyszy im intencja zaszkodzenia drugiemu człowiekowi lub uciekania się do interwencji demonów” (KKK 2117).
Praktyki magiczne szkodzą człowiekowi przede wszystkim przez to, że zastępują mu wiarę w Boga, który jest jedynym Panem naszych losów i wzywa do odpowiedzialności za nie. One zaś są zawierzeniem tych losów działaniu jakichś ślepych, a nawet nieprzyjaznych nam sił. W takiej sytuacji jedyne, co pozostaje człowiekowi, to ustawianie się właśnie za pomocą wróżb i magii tak, żeby to było dla nas jak najbardziej korzystne. Jeśli więc, zamiast z ufnością i miłością powierzyć swój los kochającemu Bogu, człowiek próbuje wyczytać swoją przyszłość w kartach lub gwiazdach, lekceważy Boga i kwestionuje Jego panowanie nad światem. Przed taką postawą broni nas Kościół zakazując wróżbiarstwa, magii czy astrologii.
Św. Ignacy w Regułach o rozeznawaniu duchów mówi, że to co wprowadza wewnętrzny niepokój, rozbicie, nieufność jest znakiem działania złego ducha, od którego trzeba się po prostu uwolnić. Tak działają właśnie wszelkie przesądy. Należy z nimi zerwać, a w to miejsce wprowadzić praktykę zasad chrześcijańskich, które wnoszą pokój, radość i nadzieję.
Ks. Jerzy Sermak SJ urodził się 7 stycznia 1950 roku w Czechowicach Dziedzicach. W 1969 roku wstąpił do zakonu oo. jezuitów. W 1992 roku wyjechał do Chicago, by przez sześć lat pracować tutaj wśród Polonii. Był dyrektorem religijnych programów radiowych, kapelanem harcerzy i kilku zgromadzeń sióstr zakonnych, należał do redakcji wychodzącego w Chicago dwutygodnika “Nowe Życie”. Od 2013 roku jest przełożonym polskich jezuitów w Chicago. Jest autorem dwunastu pozycji książkowych m.in.: Zamyślenia (1992), Słowa jak ziarno (2000), Kim On jest? (2001), Odnaleziony skarb (2007) Różaniec ze służebnicą Bożą, Rozalią Celakówną (2010), Drogi wiary (2012) i Mądry z wiary żyje (2012).
Źródło: inf. własna
Foto: Flickr.com/ Sarah Roth