„Czujemy, że dzieje się coś, co nas przerasta – pisali dziennikarze. – W Polsce dzieją się rzeczy szczególne. Jeszcze dobrze nie wiemy co, ale w naszym życiu pojawia się nowa jakość”. Tak dokładnie 20 lat temu wyglądała nasza rzeczywistość. Ucichła wrzawa, kłótnie, w tym czasie spadła nawet przestępczość. „21.37” to opowieść o nieprawdopodobnych wydarzeniach, które miały miejsce w Polsce po śmierci Jana Pawła II.

„To, czego doświadczyliśmy po 2 kwietnia 2005 roku, było wielkie, niepowtarzalne i mistyczne. Nigdy wcześniej nie miało miejsca i zapewne już nigdy się nie wydarzy – mówi Przemysław Wręźlewicz z Rafael Film. – Już przed pracą nad filmem wiedzieliśmy, że taki obraz musi powstać.

Chcemy wszystkim przypomnieć to, jak wielką rolę św. Jan Paweł II odegrał w naszym życiu.

Przy okazji pracy nad filmem wszyscy dostrzegliśmy wyjątkowy szczegół. Zdarza się nam nawet nagminnie zapominać o tym, co robiliśmy wczorajszego dnia. Jeśli chodzi o pamiętny 2 kwietnia 2005 roku wszyscy, z którymi rozmawialiśmy, pamiętają dokładnie, gdzie wtedy byli i co robili. Śmierć papieża była momentem «wielkiego zatrzymania».

To właśnie chcemy pokazać widzom na wielkim ekranie; pragniemy przypomnieć o tym, że kochaliśmy św. Jana Pawła II i on kochał nas. To właśnie uświadomiliśmy sobie gremialnie wtedy, kiedy odszedł” – podkreśla Wręźlewicz.

„21.37” to film, który na zawsze zapisuje w historii tamte wydarzenia. To film, po którym trudno nie zadać pytań: Kim był dla nas człowiek, którego odejście potrafiło zatrzymać nasz świat i przenieść nas na wiele dni w inny wymiar? Kim my byliśmy wtedy i co się z nami stało po 20 latach? Zatrzymał się czas, ustały kłótnie, Polacy zaczęli mówić lepszym językiem, nagle dostrzegli wokół siebie innych dobrych ludzi i dobre emocje.

„Ujrzeliśmy naród w stanie świętości” – komentowano.

Przede wszystkim jednak „21.37” będzie dla widza pełnym wzruszeń i dobrych emocji doświadczeniem, wywołującym tęsknotę za pięknem tamtych dni.

„Już dzisiaj zapraszamy wszystkich Państwa do kin indywidualnie i grupowo. Przeżyjmy razem tę chwilę, która nas połączyła. To też być może «ostatni dzwonek, aby przekazać młodemu pokolenie prawdę o tym, jakie miejsce w życiu całego świata miał św. Jan Paweł II. Nie chcemy, żeby «21.37» była tylko internetowym memem” – podkreśla dystrybutor.

Vatican News

Foto: YouTube

W niedzielę w Bazylice św. Piotra wyświęcono 23 mężczyzn na diakonów stałych. Arcybiskup Rino Fisichella odczytał homilię przygotowaną przez chorego papieża Franciszka dla ponad 4000 diakonów zgromadzonych na jubileuszowej mszy świętej. O ich ważnej posłudze mówi Jezuita, Ojciec Józef Polak.

Przesłanie Ojca Świętego koncentrowało się na trzech fundamentalnych aspektach posługi diakońskiej: przebaczeniu, bezinteresownej służbie i komunii.

“Przebaczenie jest niezbędnym elementem każdego powołania kościelnego i podstawą każdej ludzkiej relacji” – podkreślił papież w homilii, którą odczytał abp. Fisichella, pro-prefekt Dykasterii ds. Ewangelizacji.

Święcenia diakonatu: symboliczne oddanie się Bogu

Podczas historycznej ceremonii 23 lutego, 23 mężczyzn z ośmiu krajów, w tym dwóch Polaków i trzech Amerykanów, przyjęło święcenia diakonatu w Bazylice św. Piotra. W wydarzeniu uczestniczyły liczne delegacje z całego świata – największa pochodziła z Włoch, a tuż za nią uplasowała się grupa 1300 diakonów ze Stanów Zjednoczonych oraz setki duchownych z Francji i innych krajów.

Podczas obrzędu kandydaci na diakonów położyli się krzyżem na posadzce bazyliki, symbolizując pełne oddanie Bogu i gotowość do służby. Następnie arcybiskup nałożył na nich ręce, wzywając Ducha Świętego, a nowo wyświęceni diakoni otrzymali stułę i dalmatykę – znaki ich nowej posługi.

Diakoni – „rzeźbiarze” Bożego miłosierdzia

W swoim przesłaniu papież wezwał diakonów do dostrzegania transformacyjnej mocy ich powołania. – Poprzez waszą posługę poświęcacie się byciu „rzeźbiarzami” i „malarzami” miłosiernego oblicza Ojca – napisał Ojciec Święty.

Franciszek przypomniał również postać św. Wawrzyńca, patrona diakonów, który na żądanie przekazania skarbów Kościoła wskazał na ubogich i powiedział: „To są nasze skarby!”. Ta historia posłużyła papieżowi jako ilustracja prawdziwego sensu diakonatu – służby najuboższym i budowania wspólnoty.

47 tysięcy osób na całym świecie pełni posługę jako diakoni stali.

Polscy diakoni i kandydaci przyjechali z diecezji świdnickiej, łódzkiej, zielonogórsko-gorzowskiej, włocławskiej, sosnowieckiej, katowickiej, legnickiej oraz z dwóch diecezji stołecznych. Towarzyszyli im bp. Sławomir Oder, kard. Grzegorz Ryś i bp Marek Mendyk.

Źródło: cna, Vatican News
Foto: YouTube

Rakieta spadła – wszystkie szyby w budynku wyleciały, dach zniknął – ale nikt nie ucierpiał. Innym razem uderzenie uszkodziło jedynie sprzęt. W nocy nad pozycją krążył wrogi dron, lecz akurat w momencie zmiany warty zniknął. „Takie sytuacje zdarzają się naprawdę często” – mówi Ołeksandr Hrińczuk, żołnierz z Kijowa, w kontekście trzeciej rocznicy pełnoskalowej wojny w Ukrainie.

„Bóg chce, bym bardziej Mu ufał”

Ołeksandr Hrińczuk jest katolikiem. Jak podkreśla, w trudnych momentach dostrzega Bożą opiekę, choć nie zawsze rozumie, „dlaczego pewne rzeczy się dzieją”.

„Nie lubię żyć w niepewności, bez konkretnego planu. Ale widzę, że Pan Bóg chce, bym bardziej Mu ufał” – zaznacza.

Podkreśla też, że w obliczu wojny nawet żołnierze, którzy nie są mocno związani z wiarą, potrafią się przeżegnać lub krótko pomodlić. „Niekiedy rozmawiamy z kolegami o wierze i Kościele”. Zaznaczył, że w wojsku spotkał się z wieloma opiniami na temat Boga i Kościoła, ale też szczerym poszukiwaniem odpowiedzi. „Staram się wyjaśniać pewne kwestie, choć nikogo jeszcze nie nawróciłem. Może marny ze mnie misjonarz” – dodaje z uśmiechem.

Od stabilizacji do niepewności

Ołeksandr Hrińczuk został zmobilizowany do wojska w czerwcu 2024 roku. „Po ukończeniu szkolenia i zgraniu w oddziale nasza jednostka została przerzucona na Kursk, gdzie walczę do dziś” – opowiada.

„Początki były trudne – zarówno fizycznie, jak i moralnie. Jednym z najcięższych momentów była dla mnie niemożność uczestniczenia we Mszy Świętej” – wspomina. Na froncie pierwszą Mszę przeżył dopiero po kilku miesiącach.

„Było to dla mnie trudne. Ale codziennie się modliłem, czytałem Słowo Boże – choćby przez pięć minut, nawet jeśli byłem zmęczony. To dawało mi siłę. Ogromnym wsparciem była też modlitwa innych ludzi. Wiem, że wiele osób modli się za mnie – i to naprawdę dodaje otuchy” – podkreśla.

„Na wojnie nie ma ateistów?”

Powiedzenie, że na wojnie nie ma ateistów uważa za „pewien schemat myślowy”. „Ateiści oczywiście są – mówi Hrińczuk – ale zauważyłem, że na poziomie instynktownym, zwłaszcza w sytuacjach zagrożenia, ktoś może się przeżegnać albo powiedzieć: ‘Panie, pomóż!’. Może dla niektórych to początek drogi”.

„Uczę się ufać Bogu. Wiem, że Jego plan jest lepszy od mojego” – dodaje.

Pełnoskalowa wojna w Ukrainie rozpoczęła się 24 lutego 2022 roku, pochłaniając setki tysięcy ofiar wojskowych i cywilnych.

Family News Service / rkc.org.ua

Fot. rkc.org.ua, YouTube