Bóg Ojciec dla Jezusa to Abba. Jest to aramejska poufała i czuła forma zwracania się do ojca: „Tato”, „Tatusiu”. Była używana w codziennym rodzinnym życiu w odniesieniu do ojca, także przez dorosłe dzieci. Jezus, zwracając się do Boga: Abba, zaskakiwał, zdumiewał, a niektórych gorszył. Powiedzenie do Boga „Tatusiu” było zupełnie nowym określeniem i wskazywało na niezwykle bliską relację Jezusa z Bogiem Ojcem.

To dzięki Jezusowi i w Jezusie możemy z ufnością i czułością zwracać się do Boga bliskiego, który okazuje się w pierwszym rzędzie Ojcem. W Jezusie „mamy śmiały przystęp [do Ojca] z ufnością, przez wiarę w Niego” (Ef 3,12).

Bóg to Ojciec, który nie jest despotą, ale kocha nas i pragnie naszej pełnej miłości odpowiedzi dokonanej w wolności.

Te dwa dary idą razem: dar miłości i dar wolności. Jezus objawia nam Boga przez to, kim jest, co czyni i co mówi. Tłumaczy Filipowi, który pragnie widzieć Ojca: „Tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14,9). W człowieku Jezusie można widzieć Boga, który jest Ojcem: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy” (J 10,20).

Ojcostwo to ogromnie bolesny i trudny temat.

Niestety, niewiele jest osób, które miały bądź mają normalne, zdrowe, dojrzałe relacje z ojcami.

Bardzo często ojcostwo to nieobecność, brak emocjonalnego wsparcia, alkohol, ucieczka w pracę, ucieczka od odpowiedzialności, przemoc.

Sporo ludzi ma więc doświadczenie z własnym ojcem, który był boleśnie nieobecny bądź raniąco obecny. To doświadczenie w nas jest. Trzeba je nazwać, przeżyć, zrozumieć (jeśli się da) i przebaczyć.

Wmyślenie się i przeżycie, wejście i trwanie w relacji Boga Ojca i Jezusa, która wyraża się tak pięknie i głęboko w słowie Abba, są niezwykle pomocne. Mogą stać się drogą do uzdrowienia naszej pamięci, przebaczenia, polepszenia relacji.

Przede wszystkim zaś – do odkrywania prawdziwego oblicza Boga, a dzięki temu pełnej miłości naszej osobistej więzi z Bogiem i brania odpowiedzialności za życie własne i innych.

Trzeba zaczynać od Boga Jezusa Chrystusa jako wzoru ojcostwa, a nie przenosić obrazu własnego ojca na Boga, co najczęściej się zdarza i jest przyczyną całkowitego zafałszowania Jego obrazu.

Bóg jako wzór ojcostwa ma nam pomóc, byśmy stawali się ojcami na miarę Boga, przy wszystkich naszych ograniczeniach.

Mówiąc o ojcostwie Boga, nie możemy zapominać, że „od niepamiętnych czasów dla ludzi Wschodu słowo »ojciec« – w odniesieniu do Boga – kojarzy się z tym mniej więcej, co dla nas słowo »matka«”.

Nie chodzi o przeciwstawianie ojcostwa i macierzyństwa w Bogu. Oba wymiary są pomocne, ale też nie wyczerpują rozumienia Boga. Święty Jan mówi o „łonie Ojca” (J 1,18).

Wymiar macierzyński szczególnie jest wyrażony w Starym Testamencie przez określenie Bożego miłosierdzia słowem rahamim, które etymologicznie odnosi się do łona matki. Miłość miłosierną Boga najpełniej doświadcza się w przebaczeniu i obietnicy:

.

„Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie!” (Iz 49,15).

Na początku pojawił się temat zaproszenia nas przez Bożą miłość do odpowiedzi miłości w pełnej wolności. Ten wątek szczególnie podkreśla św. Paweł w Liście do Rzymian:

„Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: »Abba, Ojcze!«.

Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale” (Rz 8,14–17).

To jest dar Jezusa, który uzdalnia nas do takiej miłości w wolności: „Ku wolności wyswobodził nas Chrystus, a zatem trwajcie w niej i nie poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli” (Ga 5,1).

Stąd też znaczenie i głębia tajemnicy Boga, który stał się człowiekiem: „Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo.

Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej” (Ga 4,4–7).

W Jezusie odkrywamy nasze synostwo, nasze dziecięctwo Boże.

W rozumieniu biblijnym najważniejsze w dziecięctwie jest złożenie całego zaufania w Bogu.

Złożenie wszystkiego, co w nas jest, naszej historii życia, teraźniejszości i naszych pragnień. Piękny obraz przytulenia się dziecka do rodzica jako wyrazu zaufania i szukania bezpieczeństwa. Takim doświadczeniem może być adoracja, w której, w całkowitej ciszy i z pełnym zaufaniem, powierzamy Bogu nasze życia. Nie trzeba żadnych słów, po prostu przytulamy się do Boga, do Bożego Ciała.

Trzeba zaczynać od Boga Jezusa Chrystusa jako wzoru ojcostwa, a nie przenosić obrazu własnego ojca na Boga, co najczęściej się zdarza i jest przyczyną całkowitego zafałszowania Jego obrazu.

Przyjęcie w pełni dziecięctwa, synostwa, dziedzictwa, jakim obdarza nas Bóg Ojciec, przyjęcie w miłości i wolności, uczy nas dojrzałości w życiu i wierze.

Fragment książki Dariusza Kubuja i Krzysztofa Popławskiego OP „Od Abba do Amen. Przypowieści do Ojcze nasz”.

Autor: Dariusz Kubuj, Krzysztof Popławski OP

Źródło: Deon
Foto:PIKSEL/Photodjo/ Boonyachoat/EvgeniyShkolenko