Od 1 stycznia Polska objęła rotacyjną prezydencję w Radzie Unii Europejskiej, która potrwa sześć miesięcy. To kluczowa okazja dla Warszawy, by kształtować agendę bloku, a bezpieczeństwo Europy zostało ogłoszone głównym tematem tego okresu.

Powrót Polski do prezydencji

To dopiero druga prezydencja Polski od przystąpienia do Unii Europejskiej w 2004 roku. Poprzednio Polska pełniła tę funkcję w drugiej połowie 2011 roku, również pod przywództwem premiera Donalda Tuska.

Polska przejęła przewodnictwo od Węgier, które znalazły się na marginesie unijnej polityki z powodu kontrowersyjnej polityki Viktora Orbána. W odróżnieniu od Węgier, Tusk jest dobrze znany i ceniony w Brukseli, gdzie wcześniej pełnił funkcję przewodniczącego Rady Europejskiej.„Bezpieczeństwo, Europa!”

Pod hasłem „Bezpieczeństwo, Europa!” Polska postawiła na ambitny program obejmujący:

• Wsparcie dla Ukrainy w obliczu rosyjskiej agresji.
• Wzmocnienie granic UE, w tym przeciwdziałanie wykorzystywaniu migracji jako narzędzia politycznego.
• Zwiększenie zdolności obronnych Unii.
• Zapewnienie niezależności energetycznej i bezpieczeństwa żywnościowego.
• Wspieranie konkurencyjności gospodarczej UE.

„Europa może i powinna być najbezpieczniejszym miejscem na świecie” – powiedział Donald Tusk, podkreślając, że jego rząd zamierza przekonać wszystkie państwa członkowskie do współpracy w tym zakresie.

Priorytety w kontekście wyzwań

Polska stawia na kontynuację twardej polityki wobec Rosji, oskarżanej o cyberataki, sabotaż i wykorzystanie migracji jako formy presji politycznej. Premier Tusk zapowiedział, że wsparcie dla Ukrainy oraz ochrona granic UE pozostaną kluczowymi działaniami jego rządu.

Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski wyraził nadzieję na postęp w negocjacjach dotyczących przystąpienia jego kraju do UE, zaznaczając, że „tylko siłą można zmusić Rosję do pokoju”.

Prezydent Polski, Andrzej Duda, który często nie zgadza się z rządem Tuska, wezwał do wzmocnienia współpracy między UE a Stanami Zjednoczonymi. „Nie ma bezpiecznej Europy bez zaangażowania USA” – powiedział Duda, podkreślając strategiczne znaczenie relacji transatlantyckich.

Wyjątkowa odpowiedzialność

Donald Tusk podkreślił, że polska prezydencja to nie tylko wyzwanie, ale także szansa na podkreślenie roli Polski w Europie. „Polska musi wygrać w tym roku. Naszym zadaniem jest nie tylko obrona demokracji, ale budowa sukcesu cywilizacyjnego” – stwierdził premier.

Źródło: NFP
Foto: YouTube, Kancelaria Prezydenta RP, Kancelaria Premiera RP

W wyborach prezydenckich 2024 roku, Donald Trump zdobył szerokie poparcie wśród katolickich wyborców, zarówno wśród Latynosów, jak i białych katolików. Badania po wyborach wskazują na znaczące przesunięcie głosów katolików w kierunku Trumpa, co może mieć kluczowe znaczenie dla przyszłości polityki amerykańskiej. O wynikach mówi Jezuita, Ojciec Paweł Kosiński.

Donald Trump pokonał w wyborach wiceprezydent Kamalę Harris, zdobywając 312 głosów Kolegium Elektorów, w porównaniu do 226 głosów Harris. Ponadto, zwyciężył w ogólnokrajowym głosowaniu powszechnym, wygrywając o prawie 2,3 miliona głosów.

Po raz pierwszy od 2020 roku Trump zdobył również przewagę wśród katolików, grupy, która w poprzednich wyborach głosowała na Joe Bidena.

Poparcie katolickich wyborców latynoskich: znacząca zmiana

Choć Kamala Harris wygrała w tej grupie z wynikiem 55%, Donald Trump zdobył 43% głosów katolików latynoskich, co oznacza zmniejszenie przewagi Demokratów o 23 punkty procentowe w porównaniu z 2020 rokiem, kiedy Biden uzyskał 66% głosów, a Trump tylko 31%.

Ta zmiana jest jeszcze bardziej dramatyczna w porównaniu z 2016 rokiem, kiedy Hillary Clinton miała ogromną przewagę wśród katolików latynoskich.

Poparcie dla Donalda Trumpa wśród tej grupy było również wyraźnie wyższe niż w przypadku poprzednich kandydatów Partii Republikańskiej. W 2008 roku Barack Obama wygrał wśród katolików latynoskich z przewagą 46 punktów, a w 2012 roku jego przewaga wyniosła aż 54 punkty.

Natomiast w 2024 roku Trump zdołał zmniejszyć tę różnicę, co może sugerować zmianę nastrojów w tej grupie wyborców, która wcześniej była uważana za bardziej przychylne Demokratom.

Biali katolicy i ich rosnące poparcie dla Trumpa

Wśród białych katolików Donald Trump również zdobył wyraźne poparcie. Prezydent-elekt zdobył 59% głosów tej grupy, podczas gdy Kamala Harris uzyskała ich 39%, co dało Trumpowi 20-punktową przewagę. To poprawa o 5 punktów w porównaniu do wyborów 2020 roku, kiedy Trump zdobył 57% głosów białych katolików, a Biden 42%.

Choć Trump nie zdołał osiągnąć swojego wyniku z 2016 r., kiedy zdobył aż 64% głosów wśród białych katolików, to i tak wyniki te pokazują rosnące poparcie tego elektoratu dla jego polityki.

Warto zauważyć, że biali katolicy od lat wykazują silne tendencje republikańskie. W 2012 roku Mitt Romney wygrał wśród tej grupy z przewagą 19 punktów, a w 2004 roku George W. Bush uzyskał 13-punktową przewagę wśród białych katolików.

Przemówienia Trumpa i jego strategia skierowana do katolickich wyborców

Donald Trump w swojej kampanii prezydenckiej 2024 roku skierował specjalną uwagę na zdobycie głosów katolickich. W swoich wystąpieniach oskarżał Kamalę Harris o „niszczenie chrześcijaństwa” i twierdził, że katolicy są traktowani gorzej przez Demokratów niż jakakolwiek inna grupa.

Krytykował również Harris za jej decyzję o opuszczeniu dorocznej kolacji Alfred E. Smith Memorial Foundation, zorganizowanej przez kardynała Timothy’ego Dolana z archidiecezji nowojorskiej, co nazwał „nieodpowiedzialnym” wobec katolickiej społeczności.

Jego poglądy podzielał JD Vance, wiceprezydent-elekt, który przeszedł na katolicką wiarę. Zauważył on, że poglądy Harris na temat wolności religijnej oraz jej ostre pytania wobec kandydatów na stanowiska sędziowskie, którzy byli związani z Rycerzami Kolumba, były powodem frustracji w katolickiej społeczności.

Wnioski z badania

Wyniki wyborów prezydenckich 2024 roku wskazują na istotną zmianę w preferencjach katolickich wyborców, zarówno wśród Latynosów, jak i białych katolików. Zmniejszenie przewagi Demokratów w tej grupie, a także wzrost poparcia dla Donalda Trumpa, może mieć istotny wpływ na przyszłe wybory w Stanach Zjednoczonych.

Trump, dzięki swojej strategii komunikacyjnej, skutecznie zdobył zaufanie katolickich wyborców, którzy czuli się marginalizowani przez rządzącą administrację.

Źródło: cna
Foto: Donlad Trump fb, YouTube

Dzisiaj o godzinie 12:00PM czasu wschodniego rozpocznie się 119. Kongres Stanów Zjednoczonych. Pierwsze posiedzenie przyniesie jedno kluczowe zadanie: wybór spikera Izby Reprezentantów. Mike Johnson (R-La.), obecny spiker, staje przed trudnym wyzwaniem – musi zdobyć większość głosów w całej Izbie, aby utrzymać młotek.

Czy Johnson ma szansę na utrzymanie stanowiska?

Aby zachować rolę spikera, Mike Johnson potrzebuje co najmniej 218 głosów – liczba ta zależy jednak od frekwencji i aktualnego składu Izby. Republikanie mają przewagę 219 miejsc, co daje niewielki margines błędu, zwłaszcza że jedno miejsce (należące wcześniej do Matta Gaetza, R-Fla.) jest nieobsadzone.

Tymczasem co najmniej jeden Republikanin, Thomas Massie (R-Ky.), otwarcie zapowiedział, że nie poprze Johnsona.

Sytuacja przypomina początek 118. Kongresu, kiedy Kevin McCarthy (R-Calif.) potrzebował aż 15 głosowań, by zdobyć stanowisko spikera. Johnson ma poparcie prezydenta-elekta Donalda Trumpa, co teoretycznie powinno wzmocnić jego pozycję. Jednak wewnętrzne podziały w Partii Republikańskiej mogą sprawić, że droga do zwycięstwa będzie wyboista.

Wąska większość i potencjalni buntownicy

Zarówno lider mniejszości w Izbie Hakeem Jeffries (D-N.Y.), jak i inni Demokraci jasno zadeklarowali, że nie zamierzają wspierać Johnsona. Tymczasem w Partii Republikańskiej narastają zastrzeżenia. Thomas Massie określił Johnsona mianem „kolejnej próby powtórki” z byłym spikerem Paulem Ryanem (R-Wis.), który w przeszłości otwarcie ścierał się z Trumpem.

Chip Roy (R-Texas), członek konserwatywnego House Freedom Caucus, wyraził obawy co do skuteczności Johnsona w realizacji programu Republikanów. Podobne zastrzeżenia ma Ralph Norman (R-S.C.), a Andy Biggs (R-Ariz.) oraz Victoria Spartz (R-Ind.) publicznie przyznali, że nie podjęli jeszcze decyzji w sprawie głosowania.

Kontekst polityczny i przyszłość Partii Republikańskiej

Mike Johnson stoi w obliczu nie tylko walki o utrzymanie swojej pozycji, ale również zmagania z szerszymi problemami Partii Republikańskiej. Wąska większość w Izbie sprawia, że każdy głos jest na wagę złota, a napięcia między umiarkowanymi Republikanami a bardziej konserwatywnymi skrzydłami partii mogą zaważyć na wyniku głosowania.

Dodatkowym wyzwaniem jest nadchodząca certyfikacja zwycięstwa prezydenckiego Donalda Trumpa oraz konieczność wdrożenia programu legislacyjnego, który zadowoli zarówno elektorat, jak i różne frakcje wewnątrz partii.

Brak jednomyślności może skutkować paraliżem legislacyjnym, co byłoby poważnym ciosem dla Republikanów.

Czy Partia Republikańska uniknie politycznego chaosu?

Mike Johnson deklaruje optymizm i apeluje o jedność w szeregach Republikanów. „Musimy pozostać zjednoczeni. Naród amerykański dał nam mandat,” powiedział w wywiadzie dla Fox News. Jednak sytuacja przypomina kryzys polityczny z poprzedniego Kongresu, co może zwiastować kolejne napięcia.

Źródło: The Epoch Times
Foto: YouTube, house.gov