Brooklyński Ogród Botaniczny stał się w ostatnich dniach miejscem niezwykłego wydarzenia. Amorphophallus gigas, rzadki krewny rośliny o polskiej nazwie dziwidło olbrzymie (Amorphophallus titanum), zakwitł po raz pierwszy od swojego przybycia do ogrodu w 2018 roku. Roślina pochodząca z Sumatry, słynie ze swojego kwiatu o imponującej wysokości i… niesławnego zapachu przypominającego gnijące mięso.

Niezwykły spektakl natury

Zwiedzający tłumnie przybywali do ogrodu, aby zobaczyć ten rzadki fenomen. Wyciągali telefony, robili zdjęcia, a odważniejsi pochylali się, by poczuć intensywny, odpychający zapach.

„Pachniało jak połączenie stóp, sera i zgniłego mięsa – najgorsza możliwa kombinacja zapachów” – powiedział Elijah Blades, jeden z odwiedzających. „To było obrzydliwe, ale fascynujące jednocześnie”.

Amorphophallus gigas przyciąga owady zapylające, emanując zapachem padliny. Ma setki kwiatów – zarówno męskich, jak i żeńskich – ukrytych wewnątrz kwiatostanu. Jednak to wyjątkowe kwitnienie trwa tylko kilka dni, a kolejne może nastąpić dopiero za kilka lat.

„To pierwszy raz, kiedy ta roślina zakwitła tutaj” – powiedział Chris Sprindis, ogrodnik z Brooklyńskiego Ogrodu Botanicznego. „Minie dużo czasu, zanim zobaczymy to ponownie. To naprawdę wyjątkowy moment”.

Fenomen na skalę światową

Brooklyn nie był jedynym miejscem, które w tym tygodniu doświadczyło tej niezwykłej przyrody. Podobny spektakl miał miejsce w Royal Botanic Garden w Sydney, gdzie tysiące ludzi czekało nawet trzy godziny w kolejce, by zobaczyć i poczuć zapach zakwitającego Amorphophallus titanum.

W Sydney był to pierwszy przypadek od 15 lat, kiedy ta roślina zakwitła. Kwiat, który w grudniu miał zaledwie 10 cali (25 cm), osiągnął w czwartek wysokość ponad 5 stóp (1,6 metra).

Kwiat Amorphophallus gigas w Royal Botanic Garden w Sydney

Rzadkość, która fascynuje

Rośliny z gatunku Amorphophallus gigas, jak i Amorphophallus titanum, są niezwykle rzadkie i znajdują się w niewielu ogrodach botanicznych na świecie. Ich unikalny wygląd i zapach, choć odstręczające, przyciągają rzesze ludzi, zafascynowanych pięknem i tajemniczością natury.

Źródło: cnn
Foto: Brooklyn Botanic Garden, Botanic Gardens of Sydney

Stan dróg w Stanach Zjednoczonych, a zwłaszcza w stanie Michigan, od lat pozostawia wiele do życzenia. Dziury i kruszący się asfalt to codzienność, którą kierowcy opisują jako „okropną” lub „fatalną”. Jednak innowacyjny zespół badaczy z Michigan State University (MSU) opracował technologię, która może zrewolucjonizować infrastrukturę drogową – samonaprawiający się beton, który dodatkowo potrafi się nagrzewać.

Nowy rodzaj betonu opracowany na Michigan State University MSU nie tylko jest bardziej elastyczny, ale również posiada zdolność magazynowania energii cieplnej. Dzięki temu beton może nagrzewać się w zimie i eliminować konieczność stosowania soli drogowej, która przyczynia się do korozji pojazdów i niszczenia nawierzchni.

Dr Bill Jin, adiunkt specjalizujący się w inżynierii środowiska, wyjaśnia, że giętka struktura betonu sprawia, iż jest on znacznie mniej podatny na pęknięcia. Dodatkowo, dzięki zdolności magazynowania energii słonecznej, beton ten może uwalniać ciepło w niskich temperaturach, co przeciwdziała zaleganiu śniegu i lodu.

„Beton może absorbować energię słoneczną, a gdy temperatura spadnie w okolice zera i spadnie śnieg, uwolni zgromadzone ciepło” – tłumaczy dr Jin.

Eliminacja soli drogowej oznaczałaby nie tylko oszczędności, ale również mniejsze obciążenie dla środowiska. Sól, powszechnie stosowana w zimowych warunkach, przyczynia się do korozji pojazdów, niszczenia infrastruktury i negatywnie wpływa na ekosystemy.

Chociaż koszt produkcji nowego betonu jest obecnie wyższy niż tradycyjnego, dr Jin przekonuje, że jego długoterminowe korzyści znacznie przewyższą początkowe nakłady finansowe. „W perspektywie 60–100 lat eksploatacji transportu ten beton mógłby zaoszczędzić ogromne sumy pieniędzy” – podkreśla.

Dr Bill Jin

Entuzjazm kierowców i przyszłe testy

Informacja o samonaprawiającym się betonie wzbudziła entuzjazm wśród mieszkańców Michigan.

Kolejnym etapem będzie przetestowanie betonu w realnych warunkach. Dr Bill Jin ma nadzieję, że sukces projektu zainspiruje młodych naukowców do podejmowania równie ambitnych wyzwań i szukania nieszablonowych rozwiązań.

Przyszłość bez dziur w drogach?

Jeśli technologia opracowana na MSU zostanie wdrożona na szeroką skalę, może zmienić sposób, w jaki budujemy i utrzymujemy infrastrukturę drogową. Samonaprawiający się beton nie tylko poprawi komfort kierowców, ale również przyczyni się do ochrony środowiska i zwiększenia trwałości dróg.

Źródło: scrippsnews
Foto: Michigan State University, istock/David Michael Bellis/

Maciej Niewiadomski, mieszkaniec Edison Park w Chicago, oraz jego partnerka, Martina Brkljacic, od początku stycznia realizują niezwykły projekt na swoim podwórku – budowę gigantycznego igloo, które jest prawdziwą zimową fortecą. Ich arktyczna kraina czarów obejmuje lodowe cegły, zamarzniętą choinkę oraz imponujące igloo o wysokości około 9 stóp.

„Zimno nam nie straszne, szczególnie kiedy tworzymy naszą własną lodową krainę” – śmieje się Martina Brkljacic, podkreślając, jak wspaniale spędzają czas przy tym artystycznym przedsięwzięciu.

Zainspirowani zimową magią

Pomysł budowy lodowego świata narodził się w czasach pandemii, gdy Maciej Niewiadomski szukał kreatywnego sposobu na spędzanie zimowych wieczorów. Jego pasja do zimowych aktywności ma swoje korzenie w dzieciństwie w północnej Polsce, gdzie jeździł na łyżwach i bawił się na śniegu. Jednak prawdziwa inspiracja przyszła po wizycie w Lodowych Zamkach w Lake Geneva w stanie Wisconsin kilka lat temu.

W 2021 roku, Niewiadomski postanowił zbudować dla swoich dzieci kolorowe igloo, a w kolejnych latach para stworzyła mrożone meble i małe lodowe konstrukcje. W 2022 roku zrealizowali podobny projekt na balkonie swojego mieszkania, a rok później rozwinęli pomysł, tworząc jeszcze większe igloo.

Kiedy przeprowadzili się w listopadzie zeszłego roku do domu w Edison Park, ich marzenie o budowie lodowej fortecy stało się rzeczywistością. „Mamy teraz mnóstwo przestrzeni na podwórku, więc postanowiliśmy rozwinąć nasz projekt i stworzyć coś naprawdę wyjątkowego” – mówi Niewiadomski.

Metody budowy igloo: od pomysłu do realizacji

Budowa igloo to prawdziwa nauka, a Maciej Niewiadomski z Martiną Brkljacic musieli nauczyć się jej metodą prób i błędów. Para zaczęła od zakupu aluminiowych tacek, które służyły do zamrażania bloków lodu. Z zamrożonych brył stawiali igloo, a do ich połączenia używali specjalnej mieszanki śniegu i wody – tworząc rodzaj lodowego „cementu”.

Projekt lodowego igloo staje się dla nich formą aktywności na świeżym powietrzu, która łączy sztukę, sport i kreatywność. Jak mówi Brkljacic, „igloo to nie tylko dzieło sztuki, ale też miejsce, gdzie można się schować przed zimnem, a ostatnio wypiliśmy tam nawet lampkę wina – to idealne miejsce na romantyczną randkę”.

Gdy projekt igloo zostanie ukończony, Niewiadomski planuje zaprosić sąsiadów, by wspólnie cieszyć się zimowym dziełem. W przyszłości, ma w planach jeszcze większe wyzwania, takie jak stworzenie sofy wewnątrz igloo, którą również wykona z lodu.

Źródło: blockclubchicago
Foto: YouTube, istock/Elena Esich/